ဒီပံုျပင္ေလးဟာ ကႏၱာရကုိ ျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး ခရီးႏွင္လာၾကရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ စကားမ်ားၾကတယ္။
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က စိတ္ျမန္ လက္ျမန္နဲ႔ ပါးရိုက္ပစ္လုိက္တယ္။
ပါးရုိက္ခံရတဲ့ သူဟာ နာက်င္သြားေပမယ့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သဲျပင္မွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးတယ္။
" ဒီေန႔ ငါ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ငါ့ကုိပါးရုိက္ ခဲ့တယ္".
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားမဆုိတိတ္ဆိတ္လို႔ ခရီးဆက္ၾကရင္း မထင္မွတ္ဘဲ အိုေအစစ္ေလး ကိုေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
ေရခ်ိဳးရင္းနဲ႔ လမ္းခရီးမွာ စကားမ်ားလုိ႔ ပါးရုိက္ခံရတဲ့ တစ္ေယာက္ဟာ စိမ့္စမ္းႏြံထဲကုိ က်လုိ႔ နစ္သြားတယ္။ တေျဖးေျဖး နဲ႔ လႈပ္ေလ ျမဳတ္ေလ ျဖစ္ေနေလတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ငယ္ခ်င္းက ကယ္တင္ခဲ့တယ္။
ႏြံထဲကေန လြတ္လာတဲ့အခါ သူဟာ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ေက်ာက္းတုန္းမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးတယ္။
"ဒီေန႔ ငါ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ငါ့အသက္ကုိ ကယ္ခဲ့တယ္"
အဲဒီမွာ ပါးရိုက္တဲ့သူတျဖစ္ သူ႕ကုိကယ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက စဥ္းစားလွ်က္ သူ႕ကုိေမးတယ္ -
"ငါမင္းကုိ နာက်င္ေစခဲ့တုန္းက သဲျပင္မွာ ေရးတယ္ အခု မင္းကိုကယ္ေတာ့ ေက်ာက္တုန္းမွာေရးတယ္ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ"
ပါးရုိက္ခံရသူတျဖစ္ ႏြံနစ္သူက ျပန္ေျပာတယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ကုိ နာက်င္ေစတဲ့အခါ ေလျဖင့္ ဖ်က္ရလြယ္တဲ့ သဲျပင္ေပၚမွာ ေရးမွတ္သင့္တယ္။
ေအး .. တကယ္လုိ႔… တစ္စံုတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔အေပၚ ကူညီေဆာင္မတဲ့အခါ ငါတုိ႔ဟာ ေက်းဇူးသိတတ္ၿပီး ေလအားနဲ႔ ေျပာက္ပ်က္မသြားနုိင္တဲ့ ေက်ာက္တုန္းမွာ ေရးထြင္းလုိ႔ မွတ္တမ္းတင္သင့္တယ္။
မင္း ငါ့အေပၚ နာက်င္ေစခဲ့တာ သဲျပင္မွာ ငါေရးခဲ့တဲ့စာသားပ်က္သြားသလုိ ငါ့ရင္မွာ မရွိဘူး သူငယ္ခ်င္း။
အခု မင္းငါ့ကုိ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကေတာ့ ေက်ာက္တုန္းထက္က စာသားလုိ ေနာင္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တုိင္ေပါ့ကြာ။
