ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ စကားေျပာၾကတာ မတူ ကြဲျပား ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမြးရပ္ေျမေဒသမွာ ထူးထူးျခားျခား သံုးတဲ့ စကားလံုး ေတြရွိပါတယ္။ အကၤၡရာ သ နဲ႔ တ ပီသေအာင္ မေျပာတတ္ တာကေတာ့ စာဖြဲ႕စ၇ာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ထူးျခားတယ္ ဆုိတဲ့ စကားလံုး က ဘာလဲဆုိ ေတာ့ “မနက္ႀကီး” ဆုိတဲ့ စကားပါပဲ။ နံနက္ ေစာေစာ အာရံုတက္ ေနမထြက္ခင္ အခ်ိန္ကုိ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အခ်ိန္းအခ်က္ ေျပာၾက တဲ့အခါ “ ေဟ့.. မနက္ႀကီး က်ရင္ ရြာထိပ္မွာ လူစုမယ္ ..” အဲလုိ ေျပာၾက တယ္။ မနက္ေလး ေတာ့ မရွိပါဘူး။
ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္.. ဆန္ခ်ိန္တဲ့ ႏုိ႔ဆီဗူးကုိ ပိေတာက္ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ႏုိ႔ဆီဗူး ရွစ္လံုး တစ္ၿပီ လုိ႔ ငယ္ငယ္က သင္ရေပမယ့္ ပိေတာက္ ဆုိတဲ့ အေခၚပဲ ႏႈတ္က်ိဳးေနတယ္။ ထမင္းခ်က္ရင္ အေမေရ.. ဘယ္ႏွစ္ပိေတာက္ ခ်က္ရမလဲ လုိ႔ ေအာ္ေမးတဲ့အက်င့္က ျပန္သြားလဲ မေျပာက္ေတာ့ဘူး။ ဗူး = ပိေတာက္ ပါ။
အခန္းမွာ တူတူေနတဲ့ အထဲမွာ မြန္ ၂ ေယာက္ရွိပါတယ္။ ျမန္မာစကား သိပ္မတတ္ရွာဘူး။ အမွတ္မထင္ ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေလးေတြဆုိ မ်က္ေစ့ ေတာင္ လည္သြားတယ္။ ညပိုင္း ထမင္းစားအၿပီးမွာ “.. ဟ ..ဘယ္ကုိက္မလဲ .. ထမင္းစားရတာ လည္ပင္း မထိဘူး..” တဲ့ ။ ေျပာခ်င္တာက ခံတြင္းမေတြ႕ ဘူး.. အရသာ မရွိဘူး ေျပာခ်င္တာပါ။
မိတၳီလာမွာေနခဲ့စဥ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့။ ခ်စ္ ကုိ ပီသေအာင္ မေျပာတတ္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ လုိ႔ ေျပာရင္ ရွစ္တယ္ လုိ႔ပဲ အသံထြက္တယ္။ အ၇မ္းရယ္ရပါတယ္..သူ ေကာင္မေလးကုိ ရည္းစားစကား ေျပာပါတယ္.. အရွစ္ရယ္...ကုိယ္မင္းကုိ အရမ္း ရွစ္တယ္ ကြာ တဲ့..။ ကဲ.. ဘယ့္နဲရွိစ။ အခုဆုိ သူ ရွစ္တဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေပါင္းဖက္လုိ႔ ကေလး ၂ ေယာက္ ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးေနပီ။
