Friday, April 3, 2009

က်ေနာ္ နွင့္ အင္တာနက္

ဤ အေၾကာင္းအရာအား ေရးသား ျခင္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ေျပာျပဖုိ႔ မရိွသလုိ ျဖစ္ေနသည္။
အင္တာနက္ အေၾကာင္းကုိ ေျပာမည္ ဆုိလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ ကစရ မည္။ ကြန္ပ်ဴတာ အေၾကာင္း စေရးမယ္ ႀကံေတာ့လည္း လက္ႏွိပ္စက္ ဆုိတာ ေလးက ေပၚလာျပန္သည္။ က်ေနာ္ အင္တာနက္ အသံုးျပဳ တတ္ရန္ သတင္း အခ်က္လက္ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းမ်ား ရွာလုိက္ မွတ္လုိက္ ရတဲ့ ႏွစ္ေတြ မနည္းေပ။ ေနထုိင္ က်င္လည္ ခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္သည္ သူလုိလုိ ငါလုိလုိ ေအာက္ေျခလူတန္းစား တြင္ျဖစ္သည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္း တက္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာ အခန္းရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပတင္းမွန္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ရသည္။

အကိုႀကီး တစ္ေယာက္ လက္ႏွိပ္စက္ ရုိက္ျခင္းအား ေဘးမွေန စာေခၚေပးဖူးသည္။ ဤမွ က်ေနာ္သည္ လက္ႏွိပ္စက္ ျဖင့္ အဂၤလိပ္စာ၊ ျမန္မာစာ ရိုက္နည္းမ်ား အကၽြမ္း၀င္လာခဲ့သည္။ ထုိမွတစ္ဖန္ ကြန္ပ်ဴတာသုိ႔ စိတ္ ၀င္စားမႈ ပုိခဲ့ သည္။ ကြန္ပ်ဴတာနွင့္ ပတ္သက္ေသာ သတင္း နည္းပညာမ်ား မ်ားအား အသည္းသန္ ရွာေဖြဖတ္ရႈခဲ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ (အခမဲ့) ျပင္ ေသာ မိတ္ထီလာမွ ကိုေမာ္ႀကီး၏ ေက်းဇူးကား ႀကီးလွသည္။ သူသည္ ျမန္မာစာ ျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီး ေသာ္လည္း အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းမ်ားအား အလြန္၀ါသနာ ထံုသည္။ အားလပ္ ခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြန္ပ်ဴတာ ျပင္ေသာ ကုိေမာ္ႀကီး အနားကပ္ခါ ေမးခြန္းမ်ား ေမးျခင္း၊ တစ္စစီ ျဖဳတ္ထား ေသာ ကြန္ပ်ဴ တာအပိုင္း အစမ်ားအား ကိုင္ၾကည့္ျခင္း ျဖင့္ ေလ့လာရသည္။ ဒါကေမာ္နီတာ၊ ဒါကေအာက္စက္ စီပီယူ၊ ဒါကေတာ့ မီးပ်က္ တဲ့ အခါသံုးတဲ့ ယူပီအက္(စ္) ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ပစၥည္းမွာ အေပ်ာ့စား၊ အမာစား ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္ စသည္ျဖင့္ ရွင္းလင္းျပ တတ္သည္။ ကုိေမာ္ႀကီးသည္ စိတ္ရွည္သည္။ ေစတနာထားသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ ကေတာ့ သူ႔အား အထင္မႀကီး ၾကေပ။ ျပင္သမွ် ျပန္ေကာင္းလာတာ ခပ္ရွားရွားျဖစ္သည္။

ကြန္ပ်ဴတာ စာရုိက္ရန္ ကီးဘုတ္ လက္ကြက္ စာရြက္ေလး ရေတာ့ က်ေနာ္ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ သိပ္မကြာ၍ ေလ့လာရတာ အခက္ခဲမရွိ။ တစ္ေန႔ ကိုေမာ္ႀကီး သည္ အိုင္ဘီအမ္ ပီသရီး တစ္ပတ္ရစ္ ကြန္ပ်ဴ တာေလး၀ယ္ သည္။ သူ ကြန္ပ်ဴတာ ရုိက္ေနသည္ကုိ ေဘးမွၾကည့္ ကာ ေလ့လာသည္။ အေျခခံ အေၾကာင္း အရာ မ်ား ရွင္းျပ သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပန္းဆုိးတန္း လမ္းရွိ ေဖာ္အဲဗား ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း ဖြင့္စက သင္တန္း တက္ဖူး သည္ဟုေျပာျပသည္။ သင္ခန္း စာ စာအုပ္မ်ားငွားသည္။ ကြန္ပ်ဴ တာ အေျခခံမ်ား အေတာ္ေလး ရလုိက္ သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ပိတ္ျခင္း၊ ဖုိင္ တစ္ခုဖြင့္ သိမ္းျခင္း၊ နာမည္ေပးျခင္း၊ ျမန္မာ နဲ႔ အဂၤလိပ္ တြဲရုိက္ျခင္း၊ စာမ်က္နွာ ေရြးျခင္းႏွင့္ မာဂ်င္ ေပးျခင္း မ်ား ရွင္းျပသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ကီးဘုတ္အား အစမ္း ရုိက္ၾကည့္ ေသာအခါ လက္ႏွိပ္ စက္ ရုိက္ဖူးေသာ ကၽ်ေနာ့္ လက္ သည္ ႏုႏုရြရြ ကီးဘုတ္ႏွင့္ အထာမက်။ ေႏြအခါ လယ္ေတာ ခေရာင္းလမ္းတြင္ ေထာ္လာဂ်ီ ေမာင္းလာေသာ အသံျဖစ္ေနသည္။

ပုဂံေညာင္ဦးတြင္ ကုိေမာ္ႀကီးနွင့္တြဲျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကုိေမာ္ႀကီးသည္ အင္တာနက္ သံုးသူ အဆင္သုိ႔ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အင္တာနက္သည္ မည္သုိ႔ အေရးပါေၾကာင္း ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ မည္သုိ႔ အသံုးျပဳေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ရုိက္နုိင္သည္။ ဇယားမ်ား ဆြဲေသာ အိတ္ဇဲလ္ အားစတင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ပါ၀ါပြိဳင့္ အား အေျခခံကာ အဒုိဗီ ဖုိတုိေရွာ့အား လက္တည့္စမ္းျခင္ ေသာစိတ္ ပင္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဟာင္း တစ္ဦး၏သား ပိုင္ေသာ ပုဂံ ဆိုက္ဘာ တက္ အင္တာနက္ ဆားဗစ္ စတင္ကာ အုိင္ပီစတားမ်ား ျဖန္႔ေ၀ေရာင္းခ်ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ျပည္တြင္ အင္တာနက္ အသံုး ျပဳသူ နည္းပါးေသးသည္။ က်ေနာ္သည္ ရသမွ် နည္းပညာ သတင္း အတုိအထြာမ်ား ဖတ္ကာ အင္တာဆုိတာ ဘာကြလုိ႔ ရမ္းသမ္းေျပာ တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဂူဂဲ၊ ရဟူး ႏွင့္ ေဒါ့ကြန္းတစ္ခ်ိဳ႔အား အေသမွတ္ထားတတ္သည္။

သုိ႔ႏွင့္ ကုိေမာ္ႀကီးနားကပ္ကာ အင္တာနက္သံုးနည္းအား ေလ့လာရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပးမသံုး။ တစ္ေန႔ သူ အျပင္ထြက္ခုိက္ အင္တာနက္အား စမ္းဖြင့္ၾကည့္သည္။ သူၾကည့္ေနက် က်ေနာ္ အလြတ္ရေနတဲ့ အ၀တ္ဗလာ ထုိင္းေမာ္ဒယ္မ ေလးမ်ား ဆိုဒ္တစ္ခု ကိုဖြင့္ၾကည့္သည္။ ကလစ္ခ်က္ေတြ မ်ားေတာ့ ပိတ္မနုိင္ျဖစ္ လာသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္ခုခုျဖစ္ သြားၿပီ ထင္ကာ ကုိေမာ္ႀကီးအား ေခၚေမးရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ အင္တာနက္ ၀က္ဆိုဒ္ အေၾကာင္း၊ အီးေမးအေၾကာင္း၊ ခ်က္တင္ စကားေျပာျခင္းအေၾကာင္းမ်ား ရွင္းျပသည္။

ဂ်ာနယ္မ်ားမွ အင္တာနက္ ကေဖး မ်ား စတင္မိတ္ဆက္ ေရးသားလာေသာအခါ အင္တာနက္ကေဖး ဆုိတာ ဘာလည္း သိျခင္လာသည္။ ေကာ္ဖီဆုိင္တြင္ အင္တာနက္ျပျခင္းေလာ။ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး အင္တာနက္ၾကည့္ ရျခင္ေလာ။ အင္တာနက္အား ေကာ္ဖီဟု တင္စားျခင္ေလာ စသည္ျဖင့္ စဥ္စားခန္းဖြင့္ဖူးသည္။

ညဆယ္နာရီခန္႔တြင္ျဖစ္သည္။ ကိုေမာ္ႀကီး တကုတ္ကုတ္နဲ႔ ဘာေတြလုပ္ေနလည္းမသိ ။ ေဘးနာကေန အသံမေပးပဲ ကပ္ခါ ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ သူမ်က္ႏွာသည္ ၿပံဳးရႊင္ေန သည္။ လက္မွလည္း အဆက္မျပတ္ စာေတြရုိက္ေနသည္။ ဟိတ္လူ ခင္ဗ်ား ဘာေတြလုပ္ေနတာလည္း ဟု ေမးေသာခါ - ယခုအေခၚ ႀကဴႀကဴ လုပ္ေနေၾကာင္း ေသဘာေပါက္ခဲ့သည္။ ကုိေမာ္ႀကီ၏ နစ္နိမ္းကား မိုက္ ျဖစ္သည္ တစ္ဖက္မွ မိန္းကေလး၏ အမည္မွာ လမင္းေလး ျဖစ္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ကုိေမာ္ႀကီးထံ ထဏခဏ ေရာက္ျဖစ္ေလသည္။

က်ေနာ္ နားပူ နားစာ လုပ္လြန္း၍ ကုိေမာ္ႀကီးမွ http://www.walla.com/ မွ ဖရီးေမး တစ္ခု လုပ္ေပးသည္။ ဤတြင္ အင္တာနက္အား ကၽေနာ္ ပုိ၍ သေဘာ ေပါက္ခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္စာ၏ အေရးပါမႈအား နားလည္ လာရသည္။ အီးေမး လိပ္စာတစ္ခုရွိလွ်င္ ဆိုဒ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္၍ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းနွင့္ စာေပး စာယူလုပ္၍ရသည္။ ပထမဆံုး က်ေနာ္ မန္ဘာ၀င္ခဲ့ေသာ ဆုိဒ္မွာ ျမန္မာခ်က္နက္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ခ်က္ တြင္ အကန္႔မ်ားခြဲထား သည္ အားလံုး ၀င္ေျပာ၍ရသည္။ ပရုိက္ဗိတ္ ေျပာ၍ ရသည္။ ေခ်ာင္းသာ၊ ငပလီ၊ စသည္ျဖင့္ ခ်စ္သူမ်ား စံုစည္းရာ ေနရာေလးမ်ားမွတ္မိသည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ့္ နွင့္ စကားအမ်ားဆံုး ေျပာျဖစ္ေသာ အြန္လုိင္း သူငယ္ခ်င္းမွာ လသာမွ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ လားရွိဳးမွ အစ္မ တစ္ေယာက္ျဖစ္ သည္။ သူတုိ႔ ဆီမွ အင္တာနက္ ေ၀ါဟာရ နွင့္ နည္းပညာမ်ား သင္ယူခဲ့ဖူးသည္။

ထုိမွ ဤမွ က်ေနာ္သည္ အင္တာနက္ နွင့္ထိေတြ႕မႈ ေ၀းကြာခဲ့ရျပန္သည္။ ၄င္းေနာက္ အင္တာနက္အား အဆက္ျပတ္သြားသလုိ နည္းပညာအားလည္း ျပတ္က်န္ခဲ့ေလသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ အကို ၀မ္ကြဲ အကူ ညီျဖင့္ ဂ်ီေမး အေကာင့္တစ္ခုရသည္။ အင္တာနက္ သံုးသည္ ဟုဆုိေသာ္ညား ခ်က္တင္လုပ္ျခင္း ဘာဘာညာညာ ၾကည့္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆက္၍ကား မတက္နုိင္ခဲေခ်။