Wednesday, September 30, 2009

ဇာတိေျမမွ ဆရာေတာ္။

ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ဇာတိေျမ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕မွ ထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္ တပါးရွိပါတယ္။ ဘြဲ႔ေတာ္အမည္ အရွင္ေတဇနိယ လုိ႔မည္တြင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း တုိးတက္ သုိ႔မဟုတ္ ဦးေက်ာက္ပန္းေတာင္း လို႔လဲ အမည္တြင္ပါ တယ္။ မႏၱေလးတုိင္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဒန္က်င္းေက်းရြာ ဇာတိျဖစ္ပါတယ္။
ယခုလက္ရွိ အိႏၵိယႏူိင္ငံ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ ဆန္ုစကရစ္ တကၠသုိလ္ Sanskrit University တြင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ (MA) ဘြဲ႕ရရွိၿပီး။ ယင္း တကၠသိုလ္တြင္ (Ph-D ) ေဒါက္တာဘြဲ႕ (ဆန္ခရစ္ဘာသာရပ္ နွင့္ ပါဠိဘာသာ) ဆင္လက္သင္ယူလွ်က္ရွိပါတယ္။
ဆရာေတာ္၏ ဘေလာ့ဆုိဒ္အား သြားေရာက္ကာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္ အေမြနစ္ ဓာတ္ပံုမ်ားစြာကုိ ၾကည္ရႈ ႏိုင္ပါတယ္။ ထို႔အျပင္ Sanskrit University အေၾကာင္းမ်ား ဆရာေတာ္ေရးသားေသာ တရားစာ ေပမ်ား ဖတ္ရႈနုိင္ပါတယ္။
ဒီကေန သြားပါ. - http://ukyaukpadaung.wordpress.com/
ဆန္း၀င္း (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း)

Tuesday, September 29, 2009

ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈ ။

http://www.fastcompany.com/blog/gizmodo-staff/gizmodo/important-message-about-apple-industrial-design-jon-ive-blockquote
အထက္က လင့္ကေတာ့
ပဥၥ၀ဂီ ငါးကုိ တရားေဟာေတာ္မူတဲ့ သရုပ္ေဖၚပံုကို မစဥ္းမစား ေက်ာ္ညာ အျဖစ္နဲ႔ သံုးထားတာျဖစ္တယ္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ ဖန္ဆင္းရွင္ အျဖစ္ ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္နုိင္တယ္။

ဘာသာတရားကို အသံုးခ်မႈမ်ိဳး ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ေဖာ္၀ါ့ေမးမွာ ျမန္မာ့ျပည္က ဒီေဂ် လူငယ္ တစ္ေယာက္ပံုကုိလဲ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ပဲလုိ႔ မွတ္လုိက္ပါတယ္။
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ပဲေပါ့။

Monday, September 21, 2009

မလွ်ိဳ႕မ၀ွက္ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။


၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၀ ရက္။ တနဂၤေတြေန႔ ။
အဆုိပါေန႔ မြန္းလြဲ ၂ နာရီတြင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအသင္း ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကုိေအာင္မ်ိဳးမင္၊ ကုိေက်ာ္ႏိုင္ထြန္း၊ ကုိညီညီ နွင့္ စာေရးသူတုိ႔သည္ စကၤပူႏိုင္ငံ ပင္နီစူလာ ပလာဇာတြင္ မလွ်ိဳ႕မ၀ွက္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾက သည္။ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕ မွ အေ၀းေရာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေက်ာက္ပန္းေတာင္းအသင္း အင္တာနက္ ဆုိဒ္အား အေျချပဳက ေတြ႔စံုၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ပထမဦးဆံုးအေနျဖင့္ စာေရးသူသည္ ပါစင္နယ္ ကိစၥတစ္ခု ျဖင့္ ပင္နီစူလာ ပလာဇာသုိ႔ ႀကိဳတင္ကာ ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ မ်ားမၾကာမွီ ေရာက္ရွိလာသူမွာ ကုိညီညီျဖစ္သည္။ သူသည္ အသားျဖဴသည္။ မ်က္မွန္တစ္လက္ျဖင့္ ခန္႔ေခ်ာ ေခ်ာသည္။ ႏူးည့ံစိတ္ထားရွိသူျဖစ္သည္။ သူနွင့္ ေတြ႔စဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပင္နီစူလာ ပလာဇာ ေလးလႊာရွိ သုခ အင္တာနက္ ဆုိင္တြင္ ျဖစ္သည္။ ဖုန္းေလးကိုင္လွ်က္ႏွင့္ “ကၽြန္ေတာ္ ညီညီပါ အကုိ” ဟု စတင္မိတ္ ဆက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း - “အား.. ညီ.. အကို ဆန္း၀င္းပါ..” ဟုေျပာကာ ႏွစ္ဦးသား လက္ဆြဲမိတ္ဆက္ၾကသည္။ သုိ႔ႏွင့္ စကၤပူတြင္ နာမည္ႀကီး ရဲရင့္ လကၹက္ ရည္ ဆုိင္တြင္ ထုိင္ရန္ ခံုေနရာလြတ္ရွာၾကည့္ေသာ္ မရွိသျဖင့္ ေျမေအာက္ထပ္ရွိ စားေသာက္ ဆုိင္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ နွင့္အေၾကာ္မွာကာ စကား စမည္ေျပာဆုိလွ်က္ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာမည့္သူမ်ား အားေစာင့္ေနလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ကြမ္းတယာညွပ္ခန္႔ၾကာေသာ္ အကုိေအာင္မ်ိဳးမင္ ေရာက္လာ၏။ ကိုေအာင္မ်ိဳးမင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထဲတြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည္ (အသက္ )။ ကုိရီးယား မင္းသားကဲ့သုိ႔ ရွည္ေသာအရပ္၊ က်စ္လစ္သန္မာေသာ ခႏၱာရွိသည္။ အကုိ အကုိ နမ္စားသံုးကာ စကားအေျပာေကာင္းသည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳ၍ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရႊသည္။ တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာပင္ ရုရွားနုိင္ငံတြင္ ပညာသင္ယူေနေသာ ကုိရဲျဖိဳးသူ မွ ဖုန္းဆက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုရဲၿဖိဳးသူ မွာ အဆက္သြယ္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ ခ်ိန္းထားၿပီး သားျဖစ္သည္။ ကုိရဲၿဖိဳးသူ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ဆီ ဖုန္းေျပာၾကသည္။ အေၾကာ္ စားလုိ႔မရေပမယ့္ တစ္၀ိုင္း တည္းထုိင္ေနသလုိပင္ ျဖစ္သည္။ ကုိရဲၿဖိဳးသူသည္ ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းသည္။ အေျပာအဆုိ ရည္မြန္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ပညာရပ္တြင္ ႏွံစပ္သည္။

ထမင္းတအိုးက်က္ ခန္႔ၾကာေသာ္ မွ ကုိေက်ာ္နုိင္ထြန္း ေရာက္လာသည္။ ကိုေက်ာ္နုိင္ထြန္းသည္ စကားေျပာ လွ်င္ ၿပံဳးရယ္ဟား ေျပာတတ္သည္။ ခင္ခင္မင္မင္ရွိလွသည္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀ုိင္းေလးသည္ လူစံုသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဇာတိေျမ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕၏ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး အေၾကာင္းမ်ား စကားျမိဳင္ လာသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြသည္ အျပင္ေလာက၍ တခါမွ ေတြ႔ဖူး ဆံုဖူးၾကျခင္းမရွိေပ။ ေမာင္ရဲျဖိဳးသူ တည္ေဆာက္ ထားေသာ ေက်ာင္ပန္းေတာင္းအသင္း အင္တာနက္ဆုိဒ္တြင္ ဆံုဆည္း ရင္းနီးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိနည္းတူ အျခားအျခားေသာ မန္ဘာမ်ား ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေျမမွ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္လဲ ေတြဆံုခ်င္ပါသည္။


ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕ အေနျဖင့္ မူလပထမတည္းက စုစုစည္းစည္း ညီညီညြတ္ညြတ္ရွိ ၿပီးသား ဆိုတာ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက အသိျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာသာသနာေရး အေနႏွင့္ပင္ၾကည့္ၾကည့္၊ စီးပြားေရး လူမႈေရးဘက္မွာ ၾကည့္ၾကည့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အမ်ားသူငွာ အားက်ရေသာ အဆင့္မွာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သား လူငယ္မ်ား အေနျဖင့္လဲ အစဥ္လာေကာင္းမ်ားအား ထိန္းသိမ္းကာ လက္ဆင့္ကမ္းအေမြကုိ ပုခံုးေျပာင္းဆက္ခံဖုိ႔ တာ၀န္ရွိပါတယ္ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ပါတယ္။

ယေန႔ အင္တာနက္ေခတ္မွာ အင္တာနက္ အီးေမးပုိ႔ျခင္း သည္ လုပ္ငန္းမ်ားစြာသုိ႔ ထုိးေဖာက္ေနရာယူ ေနသည္။ သတင္းႏွင့္ နည္းပညာ၊ ပညာေရး အႏုပညာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစရွိသည့္ တုိ႔မွာ လူငယ္တုိ႔အား ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ ဇာတိေျမမွာ စီးပြာရွာ၊ ပညာရွာ ၾကေသာ၊ ျမန္မာျပည္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ဌာန လုပ္ငန္း ေပါင္းမ်ားစြာ၌ လုပ္ကုိင္ ေနၾကေသာ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခား အတုိင္းတုိင္း အျပည္ျပည္တြင္ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ ပညာရွာေနၾက ေသာ အကို၊ အမ၊ ညီ၊ ညီမမ်ား အားလံုးလည္း မလြဲမေသြ အင္တာနက္ သံုးဖုိ႔ ႀကံဳလာမွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီလုိ သံုးၾကတဲ့အခါမွာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္ေျမ အသင္းမွာ စံုၾက သတင္းမ်ား ဖလွယ္ၾကကာ နဂုိမူလ စည္းလံုးမႈမပ်က္ အြန္လုိင္းထက္မွာလဲ စည္းစည္လံုးလံု ညီညီညြတ္ညြတ္ျဖင့္ ဇာတိေျမ အက်ိဳးကို သယ္ပုိးၾကစုိ႔ ရယ္လုိ႔ တုိက္တြန္း လုိပါတယ္။ ဒီထက္မက လူေတြ စံုလာတဲ့အခါ ဇာတိေျမအတြက္ ဘာသာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး အကူညီမ်ား ေပးနုိင္ဖုိ႔ လဲ စိတ္ကူးပါတယ္။

သုိ႔ကလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြလည္း စကားေျပာဆုိၾကၿပီး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုမ်ားရိုက္ၾကသည္။ စကၤပူႏိုင္ငံ အထင္ကရ ေနရာ တစ္ခုျဖစ္ေသာ မရီနာေဘ သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာရင္း ဓာတ္ပံုမ်ား ရိုက္ၾကသည္။ ညေန ပိုင္းေတြ လူစုခြဲကာ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အခုလုိေတြ႕ဆံုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ပထမ ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အစီအစဥ္မ်ားကုိ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေျမဆုိဒ္ တြင္ ေၾကညာ ေမာင္းခတ္ အသိေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ဆန္း၀င္း (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း)

Friday, September 18, 2009

လူ႔အခြင့္ေရး ျပည့္၀ေသာ

စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ.။ ေခတ္ စနစ္ေတြ ဆုိးလုိ္က္ပါဘိ။ တရားဥပေဒဆုိတာ မရွိ။
မတရား ဥပေဒေတြနဲ႔ဘဲ လာလာေတြ႔ေနရတယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းလုိ႔ ျမိဳ႕ေဟာင္းတခုသာ ေဆြးေျမ့ ေၾကမြ ပ်က္သုန္းသြား လိမ့္မယ္။ စနစ္ဆုိးေတြက်ေတာ့ ျမိဳ႕သစ္တည္တဲ့ထိ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူေနၾကတယ္။ ေကာင္းေသာ အေမြကို ဆက္ခံဖုိ႔ ၀န္ေလးၾက။ မေကာင္းတဲ့အေမြကို သယ္ယူဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူး။ အဲဒီထဲမွာ အဆုိးဆံုးက အရင္းရွင္ လူတန္းစားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား ေတြေပါ့။ ကပ္ဖား ရပ္ဖား ေတြလဲ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အမုန္းဆံုးက မတရားတဲ့ ဥပေဒရယ္ မတရားဥပေဒကို ၀ိုင္းပီး အေကာင္ထည္ ေဖၚတဲ့သူေတြ ကိုေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းငတ္လုိ႔ေသခ်င္ေသသြားမယ္ အဆိပ္ပင္ကို လံုး၀ ေရမေလာင္းဘူး။ အတိတ္၊ လက္ေတြ႕ နဲ႔ အနာဂတ္ ကုိ အဖန္ဖန္ သံုးသပ္လုိ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ တခုျဖစ္ဖုိ႔ ၀ိုင္း၀န္း က်ိဳးစားဖုိ႔ အထူးလုိအပ္တယ္။ ဒီလုိ ခ်ိန္မွာ အတၱေတြ ေဘးဖယ္ထားဖုိ႔ လုိတယ္။

ျပဌာန္းတဲ့ဥပေဒေတြကလည္း မ်ားလွပါဘိ။ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူလုိက်င့္ၿပီး ေနထိုင္ရင္ ဘာဥပေဒမွ ျပဌာန္းေနစရာမလုိပါဘူး။ လူလုိမက်င့္သူေတြကလဲ ဒုနဲ႔ေဒးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ လူဆုိတာ လု၊ လူ၊ လူး ထဲက အလယ္က လူ ကို ဆုိလုိ ပါတယ္။ လူမႈ အသိုင္း၀ိုင္းတခုမွာ အရင္းရွင္ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကေပါင္းလုိ႔ ငါးစာခ်တယ္။ ငါးစာမွာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အရင့္အရင္ေခတ္ကလုိ ဆူးခ်ိတ္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္။ အႏုျမဴ ေလဆာ ေရာင္ခ်ည္ေတြ တပ္ထားတယ္။ ကဲ.. ဘယ့္နဲ႔ရွိစ။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး အႏုပညာ တဲ့။ ဘယ္သူေတြမ်ားတတ္ေျမာက္ပါသလဲ။ ဘန္ကီမြန္းေလလား။ သူ႔ဖိနပ္ေတာင္ ဘာ အေရာင္လဲ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနတာက ေတာ့ဗ်ာ.. မီးေလာင္လုိ႔ ျပာက်လုနီနီး ျမိဳ႕ျပႀကီးကို ၾကည့္ပီး ဒီေဂ် ပြတ္ေနတာေတြပဲ ေတြ႕ေန ရတယ္။ ႏွလံုးသားကို မရွိၾကဘူး။

စနစ္ - အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္ကိုၾကည့္မလား။ အလုပ္သမားေတြကုိ တေျပးညီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ မရွိဘူး။ ဥပေဒ တစ္ခု ထုတ္ တယ္။ ေၾကညာေမာင္းခတ္ အသိေပးရမယ္ဆုိတာ သိမွ သိပါေလစဗ်ာ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔လက္ထဲ အဆင့္ဆင့္ စာ ရြက္ စာတန္းေတြ ေရာက္ပါရဲ႕ ဒီလူေတြပဲ ဥပေဒ ကိုနား လည္တယ္ေလ။ အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ တကယ္ အလုပ္ လုပ္သူေတြက ဘာမွ မသိရေတာ့ က်ီး လန္႔ စာ-စား။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့မ်ားလား အလုပ္သမား ေတာ္လွန္ေရး ဆုိတာ ျပန္ၾကား လာရလိမ့္မယ္။ ခံနုိင္သေရြ႕သီးခံတာ လူ႔သဘာ၀ပဲ။ မခံနုိင္တဲ့တစ္ေန႔ အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ေပါက္ကြဲ လိမ့္မယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔ လက္ႏွက္ေတြ မုိးထားတဲ့ ကြင္းျပင္ထဲ ေသေသာ္မွတည့္ ေအာ္ေကာင္း၏ ဆိုတာ ျဖစ္လာမွာမလြဲပဲ။

မေန႔က အျဖစ္ကုိပဲၾကည့္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အက္စီးဒင့္ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ကုသဖုိ႔ ဘယ္မွာလဲ ေရွ႕ဦး သူနာျပဳ။ ေဆးေသတၱထဲၾကည့္လုိက္ ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပန္နယ္ေဒါ တုိက္လုိက္။ လဲက်ေနတဲ့ လူနာကို ေဘးမွာ ထားျပီး ေဆးခန္း ပို႔ဖုိ႔ အက္စီးဒင့္ရီပုိ႔တဲ့။ အဆင္ဆင့္ လက္မွတ္ေတြထုိးရ။ ထမင္းစားခ်ိန္မုိ႔ သေကာင့္သားက ရွာမရ။ ကိုစလံုး ကားဆရာက သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ေမာင္းမပုိ႔ခ်င္ေတာ့ ေ၀့လည္ ေၾကာင့္ပတ္ ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာ။ ေသဖုိ႔အေရးဆုိ ေသတာ ၾကာေပါ့။ ေဒါက္တာ တဲ့ ဘာတုန္းဟ ေဒါက္တာဆုိတာ။ အရင္းရွင္နဲ႔ပင္းလုိ႔ အလုပ္သမား နားရင္း ရုိက္တဲ့လူက ေဒါက္တာ တဲ့။ လစာကေန ေဆးကူသ စားရိတ္ျဖတ္ မယ္။ ဒါလား ဟဲ့ လူ႔အခြင့္ေရး ျပည္၀ေသာ။ ဟား.. တုိက္လုိ႔ ရယ္လုိက္ခ်င္သည္…….။

Thursday, September 17, 2009

mountain story

အခုမွ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဖတ္ေလ ဖတ္ေလ အဓိပၸါယ္ေပၚလြင္ေလပဲ။
ဘာသာမျပန္ေတာ့ဘူး။ ဖတ္ၾကည့္ၾကည့္လုိက္....... :)

Mountain Story
"A son and his father were walking on the mountains.
Suddenly, his son falls, hurts himself and screams: "AAAhhhhhhh!!!"
To his surprise, he hears the voice repeating, somewhere in the mountain: "AAAhhhhhhh!!!"
Curious, he yells: "Who are you?"
He receives the answer: "Who are you?"
And then he screams to the mountain: "I admire you!"
The voice answers: "I admire you!"
Angered at the response, he screams: "Coward!"
He receives the answer: "Coward!"
He looks to his father and asks: "What's going on?"
The father smiles and says: "My son, pay attention."
Again the man screams: "You are a champion!"
The voice answers: "You are a champion!"
The boy is surprised, but does not understand.
Then the father explains: "People call this ECHO, but really this is LIFE.
It gives you back everything you say or do.
Our life is simply a reflection of our actions.
If you want more love in the world, create more love in your heart.
If you want more competence in your team, improve your competence.
This relationship applies to everything, in all aspects of life;
Life will give you back everything you have given to it.
"YOUR LIFE IS NOT A COINCIDENCE. IT'S A REFLECTION OF YOU!"
By --- Unknown Author

Wednesday, September 16, 2009

သဲျပင္ နဲ႔ ေက်ာက္တုန္း

ဒီပံုျပင္ေလးဟာ ကႏၱာရကုိ ျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အရမ္းခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး ခရီးႏွင္လာၾကရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ စကားမ်ားၾကတယ္။

သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က စိတ္ျမန္ လက္ျမန္နဲ႔ ပါးရိုက္ပစ္လုိက္တယ္။

ပါးရုိက္ခံရတဲ့ သူဟာ နာက်င္သြားေပမယ့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သဲျပင္မွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးတယ္။

" ဒီေန႔ ငါ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ငါ့ကုိပါးရုိက္ ခဲ့တယ္".

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားမဆုိတိတ္ဆိတ္လို႔ ခရီးဆက္ၾကရင္း မထင္မွတ္ဘဲ အိုေအစစ္ေလး ကိုေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ေရခ်ိဳးရင္းနဲ႔ လမ္းခရီးမွာ စကားမ်ားလုိ႔ ပါးရုိက္ခံရတဲ့ တစ္ေယာက္ဟာ စိမ့္စမ္းႏြံထဲကုိ က်လုိ႔ နစ္သြားတယ္။ တေျဖးေျဖး နဲ႔ လႈပ္ေလ ျမဳတ္ေလ ျဖစ္ေနေလတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ငယ္ခ်င္းက ကယ္တင္ခဲ့တယ္။

ႏြံထဲကေန လြတ္လာတဲ့အခါ သူဟာ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ေက်ာက္းတုန္းမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးတယ္။

"ဒီေန႔ ငါ့အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ငါ့အသက္ကုိ ကယ္ခဲ့တယ္"

အဲဒီမွာ ပါးရိုက္တဲ့သူတျဖစ္ သူ႕ကုိကယ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက စဥ္းစားလွ်က္ သူ႕ကုိေမးတယ္ -

"ငါမင္းကုိ နာက်င္ေစခဲ့တုန္းက သဲျပင္မွာ ေရးတယ္ အခု မင္းကိုကယ္ေတာ့ ေက်ာက္တုန္းမွာေရးတယ္ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ"

ပါးရုိက္ခံရသူတျဖစ္ ႏြံနစ္သူက ျပန္ေျပာတယ္။

တစ္စံုတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ကုိ နာက်င္ေစတဲ့အခါ ေလျဖင့္ ဖ်က္ရလြယ္တဲ့ သဲျပင္ေပၚမွာ ေရးမွတ္သင့္တယ္။

ေအး .. တကယ္လုိ႔… တစ္စံုတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔အေပၚ ကူညီေဆာင္မတဲ့အခါ ငါတုိ႔ဟာ ေက်းဇူးသိတတ္ၿပီး ေလအားနဲ႔ ေျပာက္ပ်က္မသြားနုိင္တဲ့ ေက်ာက္တုန္းမွာ ေရးထြင္းလုိ႔ မွတ္တမ္းတင္သင့္တယ္။

မင္း ငါ့အေပၚ နာက်င္ေစခဲ့တာ သဲျပင္မွာ ငါေရးခဲ့တဲ့စာသားပ်က္သြားသလုိ ငါ့ရင္မွာ မရွိဘူး သူငယ္ခ်င္း။

အခု မင္းငါ့ကုိ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကေတာ့ ေက်ာက္တုန္းထက္က စာသားလုိ ေနာင္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တုိင္ေပါ့ကြာ။

မူရင္းလင့္

Monday, September 14, 2009

သတိရပါတယ္။

ဘေလာဂါ အကို၊ အမ၊ ညီ၊ ညီမ ေတြကုိ.... သတိရပါတယ္.

တကယ္ တကယ္.. ညက အိမ္မက္မက္လုိ႔ .. ေရးလုိက္တာဗ်..

ဆရာကုိသူရိန္ က ေမးတယ္.. ဘေလာ့ကို စိတ္ကုန္သြားပီလားတဲ့။

အဲလုိ မဟုတ္ဘူး.. မဟုတ္ဘူး.. လံုး၀ မဟုတ္ဘူး..

ကိုယ္တုိင္ မေရးျဖစ္လုိ႔ပါ.. သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက .. စာေတြခုိးခုိး ဖတ္ေနတာ သူမသိရွာဘူး..

ဘေလာ့ဆုိတာ သတင္းမွန္ ရပ္ကြက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္. တစ္ဦး တစ္ေယာက္ အာေဘာ္ထက္ ကြန္မင့္ေတြကုိ ဖတ္ခ်င္တယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္လဲ.. ေရးပါမယ္.. ေရးမယ္... စိတ္ကူးရွိတယ္.. (ElephanT ႀကံ ႀကံေနတယ္ မထင္ေစလုိပါ).


သတိရလွ်က္..
ဆန္း၀င္း (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း)