Friday, September 18, 2009

လူ႔အခြင့္ေရး ျပည့္၀ေသာ

စဥ္းစားၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ.။ ေခတ္ စနစ္ေတြ ဆုိးလုိ္က္ပါဘိ။ တရားဥပေဒဆုိတာ မရွိ။
မတရား ဥပေဒေတြနဲ႔ဘဲ လာလာေတြ႔ေနရတယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းလုိ႔ ျမိဳ႕ေဟာင္းတခုသာ ေဆြးေျမ့ ေၾကမြ ပ်က္သုန္းသြား လိမ့္မယ္။ စနစ္ဆုိးေတြက်ေတာ့ ျမိဳ႕သစ္တည္တဲ့ထိ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူေနၾကတယ္။ ေကာင္းေသာ အေမြကို ဆက္ခံဖုိ႔ ၀န္ေလးၾက။ မေကာင္းတဲ့အေမြကို သယ္ယူဖုိ႔ ၀န္မေလးဘူး။ အဲဒီထဲမွာ အဆုိးဆံုးက အရင္းရွင္ လူတန္းစားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား ေတြေပါ့။ ကပ္ဖား ရပ္ဖား ေတြလဲ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အမုန္းဆံုးက မတရားတဲ့ ဥပေဒရယ္ မတရားဥပေဒကို ၀ိုင္းပီး အေကာင္ထည္ ေဖၚတဲ့သူေတြ ကိုေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းငတ္လုိ႔ေသခ်င္ေသသြားမယ္ အဆိပ္ပင္ကို လံုး၀ ေရမေလာင္းဘူး။ အတိတ္၊ လက္ေတြ႕ နဲ႔ အနာဂတ္ ကုိ အဖန္ဖန္ သံုးသပ္လုိ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ အနာဂတ္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ တခုျဖစ္ဖုိ႔ ၀ိုင္း၀န္း က်ိဳးစားဖုိ႔ အထူးလုိအပ္တယ္။ ဒီလုိ ခ်ိန္မွာ အတၱေတြ ေဘးဖယ္ထားဖုိ႔ လုိတယ္။

ျပဌာန္းတဲ့ဥပေဒေတြကလည္း မ်ားလွပါဘိ။ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူလုိက်င့္ၿပီး ေနထိုင္ရင္ ဘာဥပေဒမွ ျပဌာန္းေနစရာမလုိပါဘူး။ လူလုိမက်င့္သူေတြကလဲ ဒုနဲ႔ေဒးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ လူဆုိတာ လု၊ လူ၊ လူး ထဲက အလယ္က လူ ကို ဆုိလုိ ပါတယ္။ လူမႈ အသိုင္း၀ိုင္းတခုမွာ အရင္းရွင္ နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကေပါင္းလုိ႔ ငါးစာခ်တယ္။ ငါးစာမွာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က အရင့္အရင္ေခတ္ကလုိ ဆူးခ်ိတ္ တစ္ခုတည္း မဟုတ္။ အႏုျမဴ ေလဆာ ေရာင္ခ်ည္ေတြ တပ္ထားတယ္။ ကဲ.. ဘယ့္နဲ႔ရွိစ။

ျငိမ္းခ်မ္းေရး အႏုပညာ တဲ့။ ဘယ္သူေတြမ်ားတတ္ေျမာက္ပါသလဲ။ ဘန္ကီမြန္းေလလား။ သူ႔ဖိနပ္ေတာင္ ဘာ အေရာင္လဲ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနတာက ေတာ့ဗ်ာ.. မီးေလာင္လုိ႔ ျပာက်လုနီနီး ျမိဳ႕ျပႀကီးကို ၾကည့္ပီး ဒီေဂ် ပြတ္ေနတာေတြပဲ ေတြ႕ေန ရတယ္။ ႏွလံုးသားကို မရွိၾကဘူး။

စနစ္ - အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္ကိုၾကည့္မလား။ အလုပ္သမားေတြကုိ တေျပးညီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ မရွိဘူး။ ဥပေဒ တစ္ခု ထုတ္ တယ္။ ေၾကညာေမာင္းခတ္ အသိေပးရမယ္ဆုိတာ သိမွ သိပါေလစဗ်ာ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔လက္ထဲ အဆင့္ဆင့္ စာ ရြက္ စာတန္းေတြ ေရာက္ပါရဲ႕ ဒီလူေတြပဲ ဥပေဒ ကိုနား လည္တယ္ေလ။ အဲေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ တကယ္ အလုပ္ လုပ္သူေတြက ဘာမွ မသိရေတာ့ က်ီး လန္႔ စာ-စား။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့မ်ားလား အလုပ္သမား ေတာ္လွန္ေရး ဆုိတာ ျပန္ၾကား လာရလိမ့္မယ္။ ခံနုိင္သေရြ႕သီးခံတာ လူ႔သဘာ၀ပဲ။ မခံနုိင္တဲ့တစ္ေန႔ အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ေပါက္ကြဲ လိမ့္မယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔ လက္ႏွက္ေတြ မုိးထားတဲ့ ကြင္းျပင္ထဲ ေသေသာ္မွတည့္ ေအာ္ေကာင္း၏ ဆိုတာ ျဖစ္လာမွာမလြဲပဲ။

မေန႔က အျဖစ္ကုိပဲၾကည့္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အက္စီးဒင့္ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ကုသဖုိ႔ ဘယ္မွာလဲ ေရွ႕ဦး သူနာျပဳ။ ေဆးေသတၱထဲၾကည့္လုိက္ ေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပန္နယ္ေဒါ တုိက္လုိက္။ လဲက်ေနတဲ့ လူနာကို ေဘးမွာ ထားျပီး ေဆးခန္း ပို႔ဖုိ႔ အက္စီးဒင့္ရီပုိ႔တဲ့။ အဆင္ဆင့္ လက္မွတ္ေတြထုိးရ။ ထမင္းစားခ်ိန္မုိ႔ သေကာင့္သားက ရွာမရ။ ကိုစလံုး ကားဆရာက သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း ေမာင္းမပုိ႔ခ်င္ေတာ့ ေ၀့လည္ ေၾကာင့္ပတ္ ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာ။ ေသဖုိ႔အေရးဆုိ ေသတာ ၾကာေပါ့။ ေဒါက္တာ တဲ့ ဘာတုန္းဟ ေဒါက္တာဆုိတာ။ အရင္းရွင္နဲ႔ပင္းလုိ႔ အလုပ္သမား နားရင္း ရုိက္တဲ့လူက ေဒါက္တာ တဲ့။ လစာကေန ေဆးကူသ စားရိတ္ျဖတ္ မယ္။ ဒါလား ဟဲ့ လူ႔အခြင့္ေရး ျပည္၀ေသာ။ ဟား.. တုိက္လုိ႔ ရယ္လုိက္ခ်င္သည္…….။