အလုပ္ထဲမွာ အျဖစ္ပ်က္

သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ ေလး၊ သူကုိယ္တိုင္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေလး ေျပာျပမယ္။
မေျပာခင္ အလုပ္အေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါး ေျပာဦးမယ္။
သေဘာၤျပင္တဲ့ အလုပ္ဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် အရမ္းမ်ားတယ္။ သေဘာၤသားမ်ားႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္မွာ ျပင္လုိ႔ မရတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ္ထည္ အၾကမ္းထည္မ်ား ကုိလာေရာက္ျပင္ၾကတာ။ သေဘာၤသား ေတြလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ သေဘာၤကုိ ေဒါက္တင္ တဲ့ အခ်ိန္ကုိ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြပါ အၿငိမ္းမေနရဘူးေလ။ သံေခ်းခြာၿပီး အၿပစ္ အနာ ရွာရတယ္။ ျပင္ဖုိ႔ လုိအပ္ မလုိအပ္ စစ္ေဆးရတယ္။ နုိင္ငံတကာမွာ ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ စကၤပူႏိုင္ငံ မွာေတာ့ အလုပ္ခြင္ အႏၱရယ္ကင္းမႈကုိ အရမ္းဦးစား ေပးပါတယ္။ Yard Safety အဖြဲအစည္း ဆုိတာသီးသန္႔ထားရွိတယ္။ အလုပ္လုပ္မည့္ေနရာ အလုိက္ လုိအပ္တဲ့ အကာကြယ္ ျပင္ဆင္မႈ၊ စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။ ဥပမာ။ အလုပ္သမားမ်ား အႏၱရယ္ကင္း ၀တ္စံု လုိ႔ ေခၚတဲ့ personal protective equipment မ်ား ျဖစ္တဲ့ ဦးထုပ္၊ မ်က္မွန္၊ နားက်ပ္၊ ရွဴးဖိနပ္၊ လက္အိပ္၊ ခါးပတ္ မ်ား ျပည့္စံုမွ သေဘာၤေပၚတက္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ျပဳပါတယ္။ ေလ့လာေရး အျဖစ္ အလည္လာေရာက္ သူမ်ား လည္း ၀တ္ဆင္ၿပီးမွ လုိက္လံ ၾကည့္ရႈရပါတယ္။

အလုပ္တစ္ခုမွာ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ညဏ္းဟာ ၆ ေပေက်ာ္ရင္ ခါးပတ္ ခ်ိတ္ရပါတယ္။ ေမ့လုိ႔ျဖစ္ေစ ၊ ရပါတယ္ကြာ ဆုိၿပီး ျပီးစလြယ္ အလုပ္ကို လုပ္ရင္ အေစာက ေျပာတဲ့ အႏၱရယ္ကင္း အဖြဲ႔က ဖမ္းပါတယ္ နာမည္ႏွင့္ ပါမစ္နံပါတ္ မွတ္ကာ ဒဏ္ ေငြ ၅၀ တိတိ ေဆာင္ေစပါတယ္။ Hot work အလုပ္တစ္ခု လုပ္မယ္ဆုိရင္ ဖုိမင္၊ စူပါဗိုက္စာေတြက က အခုပ္ခြင္ကုိ ေသခ်ာ စစ္ေဆးရပါတယ္။ အလုပ္မွာေတာ့ ဂတ္စ္ ျဖတ္ေဂါက္ နဲ႔ တပ္ဆင္မႈ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဖစ္တာ၊ ဖစ္တာ အကူတစ္ဦး၊ ၀ရိန္ သမား တစ္ဦး၊ မီးသတ္သမား တစ္ဦး။ အၾကမ္းဖ်င္း ေလးဦး လုိအပ္ပါတယ္။ မီးသတ္သမားက ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလ့လာ စစ္ေဆးၿပီး အကာကြယ္ေတြ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္စဆုိတာနဲ႔ စလုိ႔ရပါပီ။

က်ေနာ္ ေျပာမယ့္ အျဖစ္ပ်က္ေလးက ဒီလုိဗ်ာ...
အဲဒီေန႔က ထိုင္း ဖစ္တာတစ္ဦး ရယ္ ျမန္မာ ဖစ္တာအကူ တစ္ဦးရယ္ ၊ ျမန္မာ မီးသတ္သမား တစ္ဦး အလုပ္အတူ တြဲလုပ္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ့ ဟုိး..လူေနတဲ့ အထပ္ရဲ႕ အေပၚဆံုးက Navigation Bridge Deck လုိ႔ ေခၚတဲ့ေနရာမွာေပါ့။ ျဖတ္ၿပီး အသစ္လဲမွာက Antenna Post တစ္ခု (ပုိက္တစ္ခု) ရဲ႕ အေပၚပိုင္က သံေခ်းတတ္ၿပီး ေဆြးေနတယ္။ အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္စတာနဲ႔ ထုိင္းဖစ္တာက စျဖတ္ပါတယ္။ ျဖတ္လုိ႔ က်လာတဲ့ သံမီးခဲ့ အပုိင္းစက ေအာက္ကခင္းထားတဲ့ Fire clothes ေပၚမွာ က်တယ္။ မီးရဲရဲနဲ သံစ က က်လာၿပီး ေအာက္မွာ မီးထေတာက္ပါတယ္။ အဲ ဒီမွာ ျမန္မာ ဖစ္တာအကူ က ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ မီးသတ္ဖုိ႔ ျပင္တယ္။ ေဘးနားက ေရသန္႔ဗူး ကုိဖြင့္ၿပီး ေရနဲ႔ပတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာ.. ေရနဲ႔ပတ္ခါမွ မီးက မၿငိမ္းပဲ ၀ုန္းခနဲ ထၿပီးေတာက္ပါေတာ့တယ္။ သူပတ္လုိက္တဲ့ ေရသန္႔ဗူးက ေရမဟုတ္ဘူး .. တင္ဒါေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ မီးက အားမ်ားလာတယ္ ။ ေလကလည္း ပင့္လာေတာ့ မီးခုိးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီမွာ ျမန္ာမာ မီးသတ္သမားက မီးသတ္ဗူးကုိ ဖြင့္ၿပီး သတ္လုိက္ေတာ့ ခဏတည္းနဲ႔ မီးၿငိမ္းသြားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ... အႏၱရယ္ကင္း အဖြဲ႕ က ျမင္သြားေတာ့ ျမန္မာ နွစ္ေယာက္ ပါမစ္နံပါတ္ မွတ္သြားပါတယ္။ သူတုိ႔ နွစ္ဦးလည္း ညစ္တာေပါ့။ ရန္ေတာင္ျဖစ္ခမန္းပဲ။ မင္းလုပ္တာ၊ ငါနဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ ငါက မီးသတ္တာ။ ရံုးေရာက္ရင္ မင္းေျပာျပ နဲ႔ ျငင္းခံုေနပါတယ္။ အင္းေလ.. တစ္ေန႔ကုိမွ ၂၀ ေဒၚလာေလာက္သာ ရတာ ဒဏ္ရုိက္ရင္ ၅၀ေတာင္။ ရံုးကုိ ေခၚၿပီး စစ္ေဆး ေမးျမန္းတယ္။ မီးက ခဏတည္းနဲ႔ ၿငိမ္းသြားေတာ့ အေရးမယူလုိက္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မီးခိုးေတြ မ်ားတာလည္း ဆုိတဲ့ေမးခြန္း ဘယ္သူမွ မေမးဘူး။ ျမန္မာ မီးသတ္သမား ကုိ ေနာက္တစ္ေန႔ Safety Metting မွာ Safety Award ဆုခ်ီးျမွင့္ပါတယ္။
(ေရသန္႔ဗူး နဲ႔ တင္ဒါကေတာ့ သေဘာၤက ကုိေရႊသေဘာၤသား ေဆးလာသုတ္ၿပီး စကားထုိင္ေျပာကာ ေမ့က်န္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္) ဒါကုိ ေရႊျမန္မာ က ေရသန္႔ပဲဆုိၿပီး မီးသတ္ကာမွ မီးက ပုိေလာင္ မီးခိုးေတြ တလူလူ ျဖစ္ကုန္တာ ။ ရံုးမွာ တင္ဒါ ကိစၥကုိ လ်ိဳ႕၀ွက္ ထား လုိက္ေတာ့ ေရႊျမန္မာ ဆုရသြားပါတယ္။
အဲဒီေန႔ က ေရႊျမန္မာ မ်ား ေကာင္းေသာ လြဲမွားျခင္း တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ယုိင္နဲ႔လာေသာ ထိုင္ခံုေလး

ဒီအေျခေနတုိင္ အတုိင္းဆုိ ဒီႏွစ္ ၇ လပုိင္း အၿပီး ျပန္ ရမလား မေျပာ တတ္ဘူး ထုိင္ခံုေလး ကေတာ့ လႈပ္တာ မ်ားလုိ႔ထင္တယ္ ယိုင္နဲ႔ လာတယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ ပံုေလးထဲက ထုိင္ခံုေလး က က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ တဲ့ ထုိင္ခံုေလး ေပါ့။ အခန္းငယ္ငယ္ထဲမွာ စာရြက္ေတြ နဲ႔ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ ရတာေန႔စဥ္ ပဲ။ လက္ေကာက္၀တ္လည္း ေညာင္းတယ္။ အႏုပညာ ဆန္ျခင္ဆန္မယ္ ဗ်ာ ပန္းခ်ီ ပညာေတာ့ မဆန္တတ္ဘူး။ မဆြဲတတ္ပါဘူး ဆိုမွ ဆြဲလုိက္ရတဲ့ ပံုေတြ လုပ္ျပမိတာကုိက မွားပါတယ္။ ညေန ေလးနာရီေလာက္ဆုိ လက္ကေညာင္း ဇက္က ေညာင္း မ်က္လံုးက ႀကိမ္း ဘာမွ ကုိ မက်န္ဘူး။ ဒီခႏၱာကလည္း အုိမင္းလာၿပီထင္ပါ့။ အလုပ္ထဲ မု ၀င္သြားရင္ တင္ကလိန္ခ်ိတ္ တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ဒူးခၽြန္ခၽြန္က ေျခသလံုး သားကုိ ထုိးမိလုိ႔ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္လည္း နာေနေလရဲ႕။ အမွတ္ကုိ မရွိဘူး။ ဟုိေန႔ က လုပ္ထဲမွာ သေဘာၤ ေပၚမွာ သြားရင္းနဲ႔ ငံု၀င္ၿပီး သြားရတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ လြတ္ၿပီထင္လုိ႔ မတ္တတ္ ရပ္လုိက္ပါတယ္- ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အီသြားတာပဲ။ ညဏ္းဆင္ထားတဲ့ သံပုိက္က ေကၽြးလုိက္တာ ေနာက္ေက်ာ္ကုိ ၿပဲလုိ႔။ ဒါကုိ ျပေတာ့ သူမ်ားေတြက မင္း အလုပ္မလုပ္ပဲ ဘာျဖစ္တာတည္းတဲ့။ ထိုင္ေနတာ လည္း မေကာင္းဘူး ထသြားတာလည္း မေကာင္းဘူး။ အိပ္ေနရင္ေရာ ဘယ္လုိလည္း။ ဟာ... မေကာင္းဘူးဗ်ာ ၾကမ္းပုိးကုိက္တယ္။ အဆင္မေျပမႈမ်ားစြာနဲ႔ စကၤပူမွာ ဒုတိယ ေပါက္ေဖၚ တုိ႔ႏွစ္ကူး ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့။

ခုတေလာ ပါမစ္ကုန္သူမ်ား ျပန္သြားလုိက္ တာ တစ္ဖြဲဖြဲပဲ။ ဇူလုိင္ဆုိရင္ေတာ့ အၿပီးျပန္ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။

General Worker in sg

၂၀၀၈ ခုႏွစ္က စကၤပူကုိ အေထြေထြ အလုပ္သမား အေနနဲ႕လာရတာ အရမ္း လြယ္ကူ ပါတယ္။ ေပါလုိက္တဲ့ေအးဂ်င့္ေတြ ရိုက္---- လုိ႔ မကုန္ဆုိသလုိပဲ။ ေအးဂ်င့္ေတြက လိမ္တာလား ။ သြားျခင္တဲ့သူက အလိမ္ခံတာလား။ ဒါေတြေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ စကၤပူေရာက္ရင္ နားလည္သြားလိမ့္မယ္။ ဘာအလုပ္လည္း မယ္မယ္ရရ မသိ အေျပာေကာင္းတဲ့ ပြဲစား၇ဲ႕ေစ့ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ရယ္။ ဒီမွာေနလည္း (ရန္ကုန္) တစ္လ တစ္လ ကုန္က် စားရိတ္ မနည္း ဆုိၿပီး ျမန္ျမန္ထြက္ ျခင္သူမ်ား အထူး သတိထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က ပြဲစား လိမ္တာက နည္းေသးတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ ပြဲစားက ေသခ်ာ ေပါင္းသင္းၿပီး အေျပာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ လိမ္တာ ေလ။ သူ႔ အိမ္မွာ ထမင္းစားေတြဘာေတြ ဖိတ္လုိက္ေသး။ စကၤပူလား ေရာက္လာၿပီးၿပီဆုိရင္ company ပုိင္ရွင္က ဒီေလာက္ပဲေပးႏိုင္မယ္။ ဒါလုပ္ရမယ္။ မလုပ္ျခင္ျပန္လုိ႔ မေျပာေပမယ့္ ဒီသေဘာပါပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ကုိယ္စားရိတ္ ကိုယ္ျပန္ရွာၿပီး မလုပ္ျခင္လည္း ေအာင့္အီးလုပ္ကာ ဘယ္လုိမဆုိ ႏွစ္နွစ္ေတာ့ လုပ္ရေတာ့တာပဲ။ ေပးခဲ့ရတဲ့ ေအးဂ်င့္စားရိတ္က သိန္း ၄၀ ၀န္းက်င္ေလ။

အထက္ပါပံုကုိၾကည့္ပါ။

စက္၀ုိင္း - ၀ုိင္းျပထားပါတယ္။

တာ၀ါတုိင္ တစ္ခု ေဆးသုတ္ရန္ (Staging) ညဏ္းဆင္ေနၾကတာ။

ေရႊျမန္မာမ်ားလည္း ဒီလုိ သက္စြန္႔စံဖ်ား လုပ္ရပါတယ္။

ေမးျမန္ၾကည့္ေတာ့ ေခၚတုန္းက ရံုးမွာ လုပ္ရမယ္ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။ အဲယားကြန္းထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ ေနၿပီး ပိုက္စံကုိ အသာေလး သဲ့ယူယံုပဲတဲ့။ စကၤပူကုိေရာက္ေတာ့ ဘာေအးေဆးသလဲမေမးနဲ႔။

ေနာက္တစ္ခု - က်ေနာ့္ကုိၾကည့္ပါ။

ရြာကထြက္လာတဲ့စိတ္နဲ႔ general worker အလုပ္ - ေသေအာင္ေတာ့ မခိုင္းေလာက္ပါဘူး။

ငါတုိ႔ လူဆုိတာေတာ့ သိမွာပါ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္မယ္ လုိ႔စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

အခု.. မနက္ေစာေစာ ဘေလာ့ေနနုိင္တာလည္း အင္း.... ေရွးဘ၀ကုသုိလ္လုိ႔ ေျပာရမလုိပဲ။

ဒါစကၤပူ ကုိ အလုပ္လုပ္ လာတဲ့ အေတြ႔ႀကံဳေလး တစ္ခုေပါ့။

အခ်စ္တဲ့လား

အခ်စ္။
အင္း.. ခံစားဖူးတာေပါ့။
အခ်စ္။
အင္း..ရူးသြပ္ဖူးတာေပါ့။
အခ်စ္။
အင္း.. သူ႕အေၾကာင္းေတြးလုိ႔ ၿပံဳး ေနဖူးတာေပါ့။
အခ်စ္ လား။
အင္း.. သူ႔နာမည္ကုိ လက္မွာ ကြန္ပါနဲ႔စုိက္လုိ႔ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။
အခ်စ္ တဲ့လား။
ႏွလံုးသားမွာ တြယ္ၿငိ ေငးၾကည္ေနရရင္ ေက်နပ္တယ္။

ဓနရွင္ႏွင့္ ေျမေခြးမ်ား ႀကီးစုိးေသာ ကမၻာ

အလုပ္ေတြက မၿပီးေသးဘူး။ သေဘာၤကထြက္ေတာ့မယ္ ။
မ်ားလုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြ နဲ႔ နပန္းလံုးေနခ်ိန္မွာ
စိတ္က ဘေလာ့ဆီကုိေရာက္ေနတယ္။
အလုပ္ထဲမွာ အဆင္မေျပတဲ့ အဖုအထစ္ေတြ ကို စိတ္နဲ႔ ဘေလာ့။
ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြ ကုိ စာစီရင္း ပုိစ္တင္ဖုိ႔ ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ရလာတယ္။

“ ဓနရွင္ႏွင့္ ေျမေခြးမ်ား ႀကီးစုိးေသာ ကမၻာ” တဲ့။

ေခါင္းစဥ္ ကုိပဲ ေဖၚျပေတာ့မယ္ဗ်ာ။
စိတ္ထဲကေန ဆဲသံဆုိသံေတြ ေရးခ်လုိ႔ေကာင္းဘူး။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နည္းပညာ မသိ။ နည္းပညာ မတတ္။
နားမလည္လုိ႔ ရွင္းျပတာ မႀကိဳက္။ ေဟာက္ဖုိ႔ေလာက္ပဲနားလည္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ကုိလူမဆန္တဲ့ သတၱ၀ါ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာေတြ႔ဖူးတယ္။

ေနႏွင့္ဦးေပါ့ လုိ႔ ပဲ ႀကိမ္းၿပီး ေနေနရတယ္။ ေဒၚလာ တန္းဖိုးကလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးသကုိးဗ်။
တကယ္ပါဗ်ာ.. ဓနရွင္ ရဲ႕ ေျမေခြးေတြနဲ႕ ေတြ႕ေနရတယ္။ သြားျခင္ဦးဟ စကၤပူ ။

Blogger and Blogspot are unbanned in Myanmar

Yangon,
11pm, Jan 14, 2009.
What a beautiful day!!! Our lovely Google's Blogger and Blogspot are released from ban in Myanmar.
Blogspot, the most popular blogging platform among burmese bloggers was banned in Myanmar since last two years ago. Blogging is interested as one of the most famous tech revolution and media explosion in myanmar youths and, it reached its highest popularity at 2007. Actually it(blogging) doesn't mean as most people thought as just writing something on web, but it has more meaningful characteristics and can be doing as professional. At least, it can earn some extra bucks for survive. Now, it is released from ban and we bloggers hope to build more meaninful myanmar blogosphere for community, and wishing not to be banned again. Cheer!
မဂၤလာရွိေသာ ေန႔ပါ။ ကိုမ်က္လံုးက လွမ္းၿပီး အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ Blogger ကိုဘန္းထားတာ ျပန္ပြင့္သြားပါၿပီဗ်ား။ ေနာက္ဆို ဟိုေက်ာ္ ဒီေက်ာ္ ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္ေတြ မလုပ္ရေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါဟာ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ တိုးတက္မႈ တစ္ခုပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ကုိညီလင္းဆက္ ဘေလာ့မွ ရေသာ သတင္းျဖစ္ပါသည္။ အျပဳသေဘာေဆာင္ ျခင္းအား ႀကိဳဆုိပါ၏။

jan 15 , 20:32 ... (အမွားျပင္)
မနက္က အထက္ပါ သတင္းေလးဖတ္ရလုိ႔ ၀မ္းသာေနတာ ..
အခု ညေန ထပ္သိရတာက ဘန္းလုိက္တာမွ ဘာမွ ကုိလုပ္မရဆုိပဲ။ သုခ..သုခ...

ေလးထာင့္မ်ား

ငါေနတာ ေလးေထာင့္ခန္းငယ္ထဲမွာ
ငါ့အိပ္ယာက ေလးထာင့္ ႏွစ္ထပ္အိပ္စင္
မုိးလင္းတာနဲ႔ ငါျမင္ရတာ
သဘာ၀မဲ့ ပံုသြင္းခံရထားတဲ့ ေလးေထာင့္ မ်က္ႏွာမ်ား။

ကားဂိတ္က စာတုိက္ႀကီးကလည္း ေလးထာင့္မ်ားနဲ႔
ငါစီးတဲ့ ဖရယ္ရီက ေလးေထာင့္ပံုစံ
ငါအလုပ္လုပ္တဲ့ အခန္းငယ္ကလည္း ေလးထာင့္
ငါေရွ႕က ကြန္ပ်ဴတာကလည္း ေလးေထာင့္။

ေလးေထာင့္ေတြ ေခတ္စားတဲ့ စကၤပူၿမိဳ႕ႀကီးမွာ
ငါေတြ႕တဲ့ လူေတြက ေလးေထာင့္မ်က္ႏွာနဲ႔
ေငြေၾကးပံုသြင္းတာ ခံေနရရွာတယ္။
ေအာ္...ေလးေထာင့္ မ်က္ႏွာမ်ား...။

လူနွစ္မ်ိဳး

နံပါတ္(၁) - လူနပ္။
စကားေျပာခ်ိဳတယ္။ လည္တယ္။ နပ္တယ္။ တဘက္သားအား ေဒါသျဖင့္ လံုး၀ မဆက္ဆံဘူး။ ေၾကနပ္မႈေပးတယ္။ မလိမ္ဘူး။ မညာဘူး။ လိုျခင္တာကုိ ရေအာင္ယူတတ္တယ္။

နံပါတ္(၂) - လ႔ူကလည္။
စကားေျပာခ်ိဳတယ္။ အုိဗာ ေတာင္ျဖစ္ေသး။ လည္တယ္။ နပ္တယ္။ တဘက္သားအား ေဒါသျဖင့္ လံုး၀ မဆက္ဆံဘူး။ လိမ္တယ္။ ညာတယ္။ လိုျခင္တာရေအာင္ ေကာက္က်စ္ စင္းလဲ နည္းမ်ိဳးစံု သံုးတယ္။

နံပါတ္(၁) လူနပ္ သည္ လူခ်စ္လူခင္ေပါ့၏။
နံပါတ္(၂) လူ႔ကလည္ သည္ လူရြံ၏။

ေနရာသစ္

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က က်ေနာ္ Panjuru Place မွာေနပါတယ္။ Company ေပါင္းစံုက အလုပ္သမား ေပါင္းစံု ေနတဲ့ အေဆာင္ေပါ့။ အေဆာင္သစ္ဆုိေတာ့ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ အားလံုးေကာင္းပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ အခန္းေလးေတြက လူ ၈ ေယာက္ ေနဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး တည္ေဆာင္ထားပံုရတယ္။ အိပ္ခန္း ၊ ဧည့္ခန္း ၊ မီးဖုိေခ်ာင္၊ ေရအိမ္ ေရခ်ိဳးခန္း ျပင္ဆင္ပံုေလး မဆုိးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ လူ ၈ ေယာက္စာေနရာမွာ ခုတင္ေတြကုိ ႏွစ္ထပ္ ဆင့္ေတြ ထားၿပီး လူဦးေရ ၁၈ ေယာက္ထားပါတယ္။ အေဆာင္မွာ လူစံုလာရင္ ေနစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ လူမ်ားေတာ့ လက္မ်ားတယ္ ေျခမ်ားတယ္ (လူတစ္ေယာက္ တြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ ေျခႏွစ္ဖက္ ရွိသည္)။ ပါးစပ္ တစ္ေပါက္သာ ပါသျဖင့္ ကံေကာင္းသည္ ဟု ဆုိရမည္။ ၁၂ နာရီေက်ာ္လွ်င္ ၿငိမ္ၿငိမ္ တိတ္တိတ္ အိပ္ရသည္။ ဒီလုိ ညစ္ညစ္နဲ႔ေနခဲ့ရတာ Company မွာ အလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေတာ့ အခန္း နွစ္ခန္းကုိ တစ္ခန္းတည္းေပါင္းလုိက္ ပါတယ္။ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ အားလံုး ၂၁ ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ၁၈ ေယာက္ပဲေနလို႔ရတာ ဆုိေတာ့ ပုိေနတဲ့ ၃ ေယာက္ကုိ အျခား အေဆာင္မွ ျမန္မာမ်ားအခန္းတြင္ ေပါင္းလုိက္တယ္။
ေနသားက်ေနတဲ့ ေနရာကုိ စြန္႔ခြာၿပီး ေနရာသစ္ ကုိ စိတ္၀င္စားတဲ့က်ေနာ္ အေဆာင္ေျပာင္းဖုိ႔ နာမည္ စာရင္းေပးလုိက္ ပါတယ္။ အနည္ထုိင္ တတ္တဲ့ စိတ္၊ အက်င့္ကုိမုန္းတယ္။၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဒီစင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ေနရာေဟာင္း Panjuru place မွ Kian Teck Lane ရွိ Blue Star အေဆာင္သုိ႔ ေျပာင္း ေရႊ႕ ခဲ့သည္။ အခုေနရတဲ့ေနရာဟာ အရင္ေနရတဲ့ေနရာထက္ သြားေရးလာေရး လြယ္ကူသည္။ Boon Lay (MRT) ႏွင့္ နီးသည္။ မနက္ေစာေစာ ဖယ္ရီ ၆ နာရီခြဲမွထြက္သည္။ အိပ္ေရး၀၀ အိပ္ရသည္။ ေကာင္းတာေတြပဲ ေျပာေနတာ မေကာင္းတာလည္း ရွိတာေပါ့။ ၅ လႊာမွာ ေနရတာ အတက္ အဆင္း ပ်င္းစရာေကာင္းသည္။ Lift မရွိ။ အရာရာမွာ အေကာင္းနဲ႔ အဆုိး အတူ တြဲေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာပဲ လုိျခင္တာ လူ႔သေဘာေနမွာေပါ့။ အဆုိးကုိလည္း ပစ္ပယ္လုိ႔ေတာ့မရဘူး။

ႏွစ္သစ္၂၀၀၉ ခုနွစ္။ က်ေနာ္ ေနရာသစ္မွာေနတယ္။
လိပ္စာက ဒီမွာပါ လမ္းႀကံဳလုိ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ တမင္ျဖစ္ျဖစ္ လာလည္ပါေနာ္ .. ႀကိဳဆုိပါတယ္..

ငါလာၿပီ ၂၀၀၉ ေရ

၂၀၀၉ ခုႏွစ္
စိတ္ခြန္အားသစ္နဲအတူ ႀကိဳဆုိပါတယ္။
ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းမွာ ေတြ႔ႀကံဳမယ့္ ေကာင္းဆုိး ႏွစ္တန္အား
ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ ငါမွာ ခြန္အား အျပည့္ရွိတယ္။ အမွားလုပ္ခဲ့တာေတြ က နမူနာ၊
အမွန္လုပ္ရပ္ေတြက ထာ၀ရသိမ္း ဆည္းစရာ။
ေႏွးေကြးစြာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြထက္ တစ္ေနရာမွာ အနည္ထုိင္တတ္တဲ့
စိတ္ နဲ ခႏၱာကုိ ႏွိဳးဆြၿပီး အေတြ႔ႀကံဳက ေပးတဲ့ အျမင္သစ္နဲ ငါ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္...
ငါလာၿပီ .. ၂၀၀၉ ေရ။