ဤပံုကုိၾကည့္ပါ။ အေ၀းက ျမင္နုိင္သည္။အဲဒါ ေမာင္ဆန္း၀င္း ရဲ႕ ေပါင္သလံုး ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီမနက္ ၉ နာရီ ေလးဆယ့္ငါး မီႏွစ္ ၀န္းက်င္ ခန္႔ကေပါ့ ေျခေခ်ာ္က်ကာ ဒဏ္ရာရသြားတယ္။ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ကြန္ပ်ဴ တာေရွ႕မွာ ထုိင္ ဘေလာ့ေတြ ဖတ္ေနရင္ ဒီလုိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေညာင္းေျပ သေဘာၤေပၚ သြားၿပီး ေရွာက္ၾကည့္ လုိက္ပါဦး မယ္ေလ ဆုိၿပီးသြားတာ ဒီဒဏ္ရာ ရလာတာပဲ။ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆုိတာ လက္ေတြယံုသြား ၿပီ။
စိတ္ကူးထဲမွာ ကဗ်ာ ေရးေနတာ။ စဥ္းစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ ။ ကာဂုိ အပိတ္ နွစ္ခုၾကား အေပါက္ကုိ မျမင္ဘူး။ ကၽြံက်သြား တယ္ေလ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ထူထူနဲ႔မို႔ အပြန္း သက္သာသည္။ ျဖစ္စက ဘာမွ မျဖစ္သလုိပဲ။ ေဆးထည့္ေတာ့မွ အား..လာ..လာ.. ႀကိမ္းစက္ေနတာပဲ။ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ မိတဲ့ ရလဒ္ေပါ့။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စိတ္ကူးထဲကေရးတဲ့ ကဗ်ာေလး က ဒီလုိ။
ဟုိး.. အေ၀းဆီမွာ
တိမ္လြာေဖြးေဖြးေတြနဲ႔
ပင္လယ္ေရ ျပာျပာတုိ႔
ထိစပ္သြားတာ ငါျမင္ရတယ္။
ေျပးတက္လာတဲ့ ေရလွိဳင္းနဲ႔ အတူ
ပင္လယ္ေလက ငါ့ ပါးျပင္ကုိ
အနမ္းပ်င္းပ်င္းေတြ ေခၽြခုိက္
အညာသားေလး အသားမည္းခဲ့ရ။
No comments:
Post a Comment