ဒီဇင္ဘာလ ျမဴႏွင္းတုိ႔ သုိင္းၿခံဳလႊမ္းတဲ့ နံနက္ခင္းမွာ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ သူမကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့ကၽြန္ေတာ္အ၇မ္း ၀မ္းသာမိတယ္။ ပုပၸါးဒဂံုအေ၀းေျပးဘတ္စ္ကား ျပတင္းမွန္မွ ၀ုိးတ၀ါးနဲ႔ မီးေရာင္ေအာက္က သူမကုိ မသဲမကြဲ ေတြ႕ရတယ္။ အလြမ္းေတြ ရင္ခြင္ပိုက္လုိ႔ သူမရွိရာ အေျပးျပန္ခဲ့တာ အခုသူမရင္ခြင္မွာ နားခိုရေတာ့မယ္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စီးႏွင္းလာေသာ အေ၀းေျပး ဘတ္စ္ကားႀကီးေပၚမွ ေပတရာလမ္းမေပၚ ေျခခ်လုိက္၏။ ထုိအခုိက္ ေအးျမသည့္ေဆာင္းေလက သူမရဲ႕မူပိုင္ ကိုယ္သင္းရနံ ေတြကို ယူေဆာင္လာတယ္။ သူမနဲ႔ေ၀းခဲ့ တာ ၾကာေပမယ့္ သူမကဟန္မပ်က္။ အရင္အတိုင္း ေလေျပလုိ ျငင္သာတဲ့ လက္တုိ႔နဲ႔ ေထြးေပြ႕ ႀကိဳဆုိတယ္။
ေပတရာေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကုိဆန္႔လုိ႔ ေလနဳေအးနဲ႔အတူပါလာတဲ့ သူမရဲ႕ရနံကို အားပါး တရ ရွဴရွိဳက္ ေနမိတယ္။ တကိုယ္လံုး ျပန္ႏွံ႔သြားတဲ့ သူမရဲ႕ေလေျပ ရနံ႔က ရင္ထဲမွာေအးျမလုိ႔ လူကုိ လန္းဆန္း သြားေစတယ္။ ေရွ႕ေနာက္ဘယ္ညာကုိ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္မိေတာ့ အခ်ုိဳ႕က ျမဴႏွင္းၾကားမွာ ေပြ႕ဖက္ႏွဳတ္ဆက္ လုိ႔ ေ၀းကြာမႈအလြမ္းေန႔ရက္ ေတြကို ေခ်ဖ်က္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူ႔မရဲ႕ ေလေျပအထိ အေတြ႕ေလးေတြနဲ႔ အလြမ္းေန႔ရက္မ်ား ေၾကပ်က္တယ္။ တကယ့္ကုိ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းၿပီး မေျပာင္းလဲေသာ သူမဘ၀ကုိၾကည့္ရင္း အ၇မ္းၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့လူေတြ ခရီး ကိုယ္စီဆက္လုိ႔ လူစုကြဲသြားတယ္။ ေနေရာင္ခ်ည္ မျမင္ရေသး။ စိတ္ထဲမွာ ေဆာင္းႏွင္းေ၀တဲ့ ဒီအခ်ိန္ ေလးကုိ ကုန္ဆံုးသြားမွာ ႏွေျမာေနမိတယ္။
ခရီးေဆာင္အိပ္ကုိ ေက်ာမွာပုိးလုိက္တယ္။ အေႏြးထည္ေခါင္းစြပ္ကုိ မတင္လုိ႔ ၀င္း၀င္းစီနီမာေရွ႕ လမ္းမႀကီး အတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေ၀းကြာလွတဲ့ ဓာတ္တုိင္မီးေတြက သူမရဲ႕ ျမႏွင္းေ၀တဲ့ မႈန္ရီ၀ုိး၀ါး ေဆာင္း နံနက္ခင္းကို ပိုမုိအသက္၀င္ ေစ တယ္။ ျမဴမႈန္ႀကဲတဲ့ အလင္းေရာင္ေအာက္က ျမင္းလွည္းဆရာရဲ႕ လွည္းဘီး ၾကား ႏွင္တံထုိးတဲ့ အခ်က္ျပသံကုိ ၾကားရတယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ နံနက္ခင္းမွာ ေအးျမတဲ့ေလကုိ ရင္နဲ႔တုိးလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲ ျမင္းလွည္းဆရာမွ “ ဗ်ိဳး. ဆရာေလး ျမင္း လွည္း ငွားပါလား ” လုိ႔ လွမ္းေမးတယ္။ “ဟင္..ဆရာေလးတဲ့... ဘယ္လုိေခၚလုိက္ပါလိမ့္” ျမင္းလွည္းဆရာ ဦးေလးႀကီးကုိ ၾကည့္မိေတာ့ ခပ္တည္ တည္ရယ္။ “မငွားေတာ့ဘူးဦးေလ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လုိ႔” လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကား မဆံုးခင္မွာပဲ ျမင္းခြာသံ နဲ႔ လွည္းဘီးၾကား ႏွင္တံထုိးလုိ႔ အခ်က္ျပသံတုိ႔ တစ္ေျဖးေျဖး ေ၀းသြားတယ္။
သူမရဲ႕ နံနက္ခင္းအခ်ိန္မွာ လင္းႀကက္တြန္သံ သဲ့သဲ့ေလးကုိလဲ ၾကားရတယ္။ ေအးခ်မ္းသာယာျခင္းနဲ႔ အရာ အားလံုးကုိ လႊမ္း ၿခံဳေပးထားတယ္။ သူမရဲ႕လမ္းေတြက အခ်ိဳ႕လမ္းမွာ ပလက္ေဖာင္း မရွိဘူး။ ဒီလမ္းေတြကုိ ေလွ်ာက္ေနၾက ေျခမ်က္ေစ့က အလြတ္ရတယ္။ မုိးကာလ ေရတုိက္စား သယ္ယူလာတဲ့ ေပတရာေဘးက သဲျဖဴျဖဴေတြမွာ ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ဘူတာႀကီးလမ္းဆံု အ၀ိုင္းကုိေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ နဖူးမွာေခၽြးေလးစုိ႔ေတာ့ ကုန္ေတာ္ႀကီးဘုရား ကုိဖူးေတြ႕ရတယ္။ မီး ေရာင္ေအာက္က လကၹက္ရည္ဆုိင္မွာ အေၾကာ္ဆရာကုိလဲ ျမင္ေနရတယ္။ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး အေရွ႕ကို အေနာက္ကုိ ေရွ႕တူရႈ ကုိ ၾကည့္လုိ႔ရႏိုင္တဲ့ အေၾကာ္ဆရာနေဘးကခုံမွာထုိင္လုိ႔ ေ၀းေနတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းတခြက္နဲ႔ အီၾကာေကြး ပူပူေလး မွာလုိက္တယ္။
သူမရဲ႕လမ္းေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္သူ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ရွိတယ္။ လမ္းထိပ္က မုန္ျပစ္သလက္ မုန္႔လင္မယား အေၾကာ္စံု ေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးလဲ မီးေမြးလုိ႔ေနတယ္။ အေ၀းဆီမွ လြင့္ျပန္႔လာတဲ့ အဆုိေတာ္ မာမာေအးရဲ႕ ဓမၼေတးသီခ်င္း ေတြ ၾကားေနရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အာရံုဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားနဲ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသားရဲ႕ ေၾကးစည္သံကို ၾကားရျပန္တယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္၊ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္၊ စာသင္သားဆရာေတာ္၊ ကိုရင္ေလး စသည္ တန္းစီလုိ႔ ဖူးေတြ႕ ရတယ္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းတခုပင္။ ေနာက္ဘ၀ဆက္တုိင္း ဆက္တုိင္းမွာ သူမ၏ရင္ခြင္မွ မခြဲမခြာ မကြဲမကြာ ေနရပါလုိ၏ လို႔ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ကာ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိ။ ေရာင္နီဦး အလင္းေရာင္က အထပ္ျမင့္အိမ္အမုိးမ်ားကုိ အေရာင္ခ်ယ္လုိ႔ ေနေလၿပီ။ ျမင္းလွည္းသံမ်ား ပိုမုိၾကားရသည္။ ဆက္ဘီး ဆုိင္ကယ္ အလ်ိဳလ်ိဳ ျဖတ္သြားေနသည္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေထာ္လာဂ်ီ အသံက အိပ္ေရးႀကီးေသာ သားသားမီးမီးတုိ႔အား လႈပ္ႏိုးေနသလုိပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ပုိက္ဆံ ရွင္းၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတုိင္း လြတ္လပ္ေရးဆီ ေျခဦးတည္ လုိက္သည္။
ေပတရာေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကုိဆန္႔လုိ႔ ေလနဳေအးနဲ႔အတူပါလာတဲ့ သူမရဲ႕ရနံကို အားပါး တရ ရွဴရွိဳက္ ေနမိတယ္။ တကိုယ္လံုး ျပန္ႏွံ႔သြားတဲ့ သူမရဲ႕ေလေျပ ရနံ႔က ရင္ထဲမွာေအးျမလုိ႔ လူကုိ လန္းဆန္း သြားေစတယ္။ ေရွ႕ေနာက္ဘယ္ညာကုိ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္မိေတာ့ အခ်ုိဳ႕က ျမဴႏွင္းၾကားမွာ ေပြ႕ဖက္ႏွဳတ္ဆက္ လုိ႔ ေ၀းကြာမႈအလြမ္းေန႔ရက္ ေတြကို ေခ်ဖ်က္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူ႔မရဲ႕ ေလေျပအထိ အေတြ႕ေလးေတြနဲ႔ အလြမ္းေန႔ရက္မ်ား ေၾကပ်က္တယ္။ တကယ့္ကုိ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းၿပီး မေျပာင္းလဲေသာ သူမဘ၀ကုိၾကည့္ရင္း အ၇မ္းၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့လူေတြ ခရီး ကိုယ္စီဆက္လုိ႔ လူစုကြဲသြားတယ္။ ေနေရာင္ခ်ည္ မျမင္ရေသး။ စိတ္ထဲမွာ ေဆာင္းႏွင္းေ၀တဲ့ ဒီအခ်ိန္ ေလးကုိ ကုန္ဆံုးသြားမွာ ႏွေျမာေနမိတယ္။
ခရီးေဆာင္အိပ္ကုိ ေက်ာမွာပုိးလုိက္တယ္။ အေႏြးထည္ေခါင္းစြပ္ကုိ မတင္လုိ႔ ၀င္း၀င္းစီနီမာေရွ႕ လမ္းမႀကီး အတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ေ၀းကြာလွတဲ့ ဓာတ္တုိင္မီးေတြက သူမရဲ႕ ျမႏွင္းေ၀တဲ့ မႈန္ရီ၀ုိး၀ါး ေဆာင္း နံနက္ခင္းကို ပိုမုိအသက္၀င္ ေစ တယ္။ ျမဴမႈန္ႀကဲတဲ့ အလင္းေရာင္ေအာက္က ျမင္းလွည္းဆရာရဲ႕ လွည္းဘီး ၾကား ႏွင္တံထုိးတဲ့ အခ်က္ျပသံကုိ ၾကားရတယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ နံနက္ခင္းမွာ ေအးျမတဲ့ေလကုိ ရင္နဲ႔တုိးလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲ ျမင္းလွည္းဆရာမွ “ ဗ်ိဳး. ဆရာေလး ျမင္း လွည္း ငွားပါလား ” လုိ႔ လွမ္းေမးတယ္။ “ဟင္..ဆရာေလးတဲ့... ဘယ္လုိေခၚလုိက္ပါလိမ့္” ျမင္းလွည္းဆရာ ဦးေလးႀကီးကုိ ၾကည့္မိေတာ့ ခပ္တည္ တည္ရယ္။ “မငွားေတာ့ဘူးဦးေလ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လုိ႔” လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကား မဆံုးခင္မွာပဲ ျမင္းခြာသံ နဲ႔ လွည္းဘီးၾကား ႏွင္တံထုိးလုိ႔ အခ်က္ျပသံတုိ႔ တစ္ေျဖးေျဖး ေ၀းသြားတယ္။
သူမရဲ႕ နံနက္ခင္းအခ်ိန္မွာ လင္းႀကက္တြန္သံ သဲ့သဲ့ေလးကုိလဲ ၾကားရတယ္။ ေအးခ်မ္းသာယာျခင္းနဲ႔ အရာ အားလံုးကုိ လႊမ္း ၿခံဳေပးထားတယ္။ သူမရဲ႕လမ္းေတြက အခ်ိဳ႕လမ္းမွာ ပလက္ေဖာင္း မရွိဘူး။ ဒီလမ္းေတြကုိ ေလွ်ာက္ေနၾက ေျခမ်က္ေစ့က အလြတ္ရတယ္။ မုိးကာလ ေရတုိက္စား သယ္ယူလာတဲ့ ေပတရာေဘးက သဲျဖဴျဖဴေတြမွာ ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ဘူတာႀကီးလမ္းဆံု အ၀ိုင္းကုိေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ နဖူးမွာေခၽြးေလးစုိ႔ေတာ့ ကုန္ေတာ္ႀကီးဘုရား ကုိဖူးေတြ႕ရတယ္။ မီး ေရာင္ေအာက္က လကၹက္ရည္ဆုိင္မွာ အေၾကာ္ဆရာကုိလဲ ျမင္ေနရတယ္။ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး အေရွ႕ကို အေနာက္ကုိ ေရွ႕တူရႈ ကုိ ၾကည့္လုိ႔ရႏိုင္တဲ့ အေၾကာ္ဆရာနေဘးကခုံမွာထုိင္လုိ႔ ေ၀းေနတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းတခြက္နဲ႔ အီၾကာေကြး ပူပူေလး မွာလုိက္တယ္။
သူမရဲ႕လမ္းေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္သူ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ရွိတယ္။ လမ္းထိပ္က မုန္ျပစ္သလက္ မုန္႔လင္မယား အေၾကာ္စံု ေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးလဲ မီးေမြးလုိ႔ေနတယ္။ အေ၀းဆီမွ လြင့္ျပန္႔လာတဲ့ အဆုိေတာ္ မာမာေအးရဲ႕ ဓမၼေတးသီခ်င္း ေတြ ၾကားေနရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အာရံုဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားနဲ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသားရဲ႕ ေၾကးစည္သံကို ၾကားရျပန္တယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္၊ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္၊ စာသင္သားဆရာေတာ္၊ ကိုရင္ေလး စသည္ တန္းစီလုိ႔ ဖူးေတြ႕ ရတယ္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းတခုပင္။ ေနာက္ဘ၀ဆက္တုိင္း ဆက္တုိင္းမွာ သူမ၏ရင္ခြင္မွ မခြဲမခြာ မကြဲမကြာ ေနရပါလုိ၏ လို႔ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ကာ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိ။ ေရာင္နီဦး အလင္းေရာင္က အထပ္ျမင့္အိမ္အမုိးမ်ားကုိ အေရာင္ခ်ယ္လုိ႔ ေနေလၿပီ။ ျမင္းလွည္းသံမ်ား ပိုမုိၾကားရသည္။ ဆက္ဘီး ဆုိင္ကယ္ အလ်ိဳလ်ိဳ ျဖတ္သြားေနသည္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေထာ္လာဂ်ီ အသံက အိပ္ေရးႀကီးေသာ သားသားမီးမီးတုိ႔အား လႈပ္ႏိုးေနသလုိပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ပုိက္ဆံ ရွင္းၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတုိင္း လြတ္လပ္ေရးဆီ ေျခဦးတည္ လုိက္သည္။
ဆန္း၀င္း (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း)
No comments:
Post a Comment